کاظم صفرزاده،معلم فداکار

             

                                      مهدی بهلولی،روزنامه آرمان،11 آبان 93

 آقا،حال امین خیلی خراب است باید ببریمش درمانگاه. خب،صبرکنید خودم هم می آیم. "اینجا امکاناتش نیست،باید برسانیدش بیمارستان خرم آباد." با آمبولانس می بریمش. " آمبولانس نداریم. باید خودتان ببریدش." امین،بچه ی عشایر است و تا خانواده اش خودشان را برسانند اینجا،شاید یک روزی طول بکشد. نمی شود دست روی دست گذاشت و منتظر ماند تا این که فردا پدر،مادرش بیایند. کسی باید امین را به بیمارستان ببرد. چشم ها به آموزگار دوخته شد. باید کاری کند. "من امین را می برم." ما هم می آییم آقا،امین دوست و فامیل ماست. "پس برویم. هوا خراب است اما تا بیمارستان چهل پنجاه کیلومتری بیشتر نیست. با ماشین خودم،ساعتی دیگر در بیمارستانیم. فردا هم به پدر،مادر امین می گوییم تا بیایند بیمارستان."  ساعتی دیگراما،همگی نه در بیمارستان،که غرق در گل و لای رودخانه بودند. سیل هر چهار تن را با خود برد،تا داستان زندگی آموزگاران فداکار ایرانی،از نو زنده شود. تن بی جان سه دانش آموز،یک روز بعد پیدا شد اما تاکنون که نزدیک به ده روز می گذرد هنوز از جسد آموزگار فداکارشان،کاظم صفرزاده، خبری نیست. صفرزاده را هم آب با خود برد. خبر را که شنیدم یاد صمد بهرنگی افتادم که در ارس غرق شد.

 دوستی می گفت اما چرا چندان خبری از فداکاری صفرزاده نشد و بسیاری از رسانه ها و از آن میان رسانه ملی کشور،به آسانی از کنار این خبر گذشتند؟ چرا کسی نمی آید روشن کند که آیا در درمانگاه ویسیان،پزشکی بوده یا نه؟ دارویی بوده یا نه؟ و چرا آمبولانس نبوده است؟ چرا خود آموزش و پرورش،آنچنان که باید پیگیری نمی کند و همانند همیشه،فرادستان آن،به تجلیلی زبانی بسنده کردند؟

 کاظم صفرزاده،سرپرست یک دبیرستان عشایری بود. هم اکنون چندین سال است که شاهد رخدادهای ناگواری هستیم که هر از گاهی در مدرسه های شبانه روزی و عشایری آموزش و پرورش روی می دهد. واپسین آنها،آتش سوزی اسفند ماه گذشته بود که در یکی از مدرسه های شبانه روزی در رضوانشهر رخ داد. ساختمان آن مدرسه،به چهل سال پیش برمی گشت و علت آتش سوزی فرسودگی سیم های برق اعلام شد. از کم و کسری های بودجه ای این مدرسه ها هم،خبرهای زیادی منتشر می شود تا آنجا که دو سال پیش در خبری گفته شد که برخی از آنها،به دلیل تنگناهای مالی،در هر هفته،به ناگزیر دو سه روز دانش آموزان خود را به خانه های خودشان می فرستند. مدرسه های عشایری و شبانه روزی، بیشتر در منطقه های محروم کشور هستند و نیاز به توجه ویژه دارند. شاید مرگ زنده یاد کاظم صفرزاده به همراه سه دانش آموز،هشداری دیگر باشد به فرادستان کشور،تا بیشتر به منطقه های محروم،به ویژه وضعیت آموزشی آنها،بیندیشند.

http://www.armandaily.ir/?NPN_Id=732&pageno=5