آموزش و پرورش و مساله کمبود آب

                     

                                مهدی بهلولی،روزنامه آرمان،5 ابان 93

 یکی از کاستی های آموزش ما،نظری بودن بیش از اندازه ی آن است. دانش آموزان ما درباره ی موضوع های زیادی آموزش می بینند اما این آموزش،بیشتر از جنس دریافت آگاهی هایی است که چندی به یاد می سپارند،و به ویژه پس از آزمون های پایانی سال،به فراموشی می سپارند. در این زمینه البته چندان تفاوتی هم میان مدرسه های دولتی و پولی،و یا مدرسه های شهری و روستایی نیست. کمابیش همه ی آموزش های مدرسه ای ما در کلاس های درس و محیط های بسته انجام می گیرد. در آغاز سال تحصیلی امسال،حسن روحانی،رییس جمهور،در پرسش مهر امسال از دانش آموزان پرسید : "عزیزانم،ایران ما با مشکل جدی کمبود آب روبروست. هر کدام از ما چگونه از آب های ایران می توانیم بهتر نگهداری و استفاده کنیم؟" این که تاکنون،دانش آموزان ایران چه پاسخ هایی به این پرسش داده اند بر این نگارنده روشن نیست اما در میان مدرسه هایی که می شناسم و در پیوندم ندیده ام که این پرسش چندان محل بحث و گفت و گوی دانش آموزان و یا حتی آموزگاران باشد. حتی چندی پیش که در رسانه ها هشدارهایی جدی و پیاپی درباره ی کمبود آب داده می شد نیز ندیدم کسی چندان به بعد آموزشی این مسآله بپردازد.

 به تازگی علی زرافشان،معاون آموزش متوسطه آموزش و پرورش،در پیوند با برنامه درسی پژوهش محور گفته اند : "محیط یادگیری دانش‎‌آموزان تنها کلاس درس نیست و باید برای یادگیری از کلاس‌ها خارج شد. ما باید به تمام نیازهای زیستی دانش‌آموزان توجه کنیم." این رویکرد را می توان درباره ی آموزش های مهم و ضروری همانند آموزش حفظ محیط زیست و مصرف درست و بهینه آب،به کار گرفت. اگر دانش آموز،افزون بر آگاهی های نظری،از نزدیک شاهد فرآیند تولید و تصفیه آب باشد،از آموزش زنده و کارآمدتری برخوردار خواهد شد و بیشتر به ارزش این مایه حیاتی پی می برد. آموزش از نزدیک حفظ محیط زیست،گذشته از این که می تواند برای دانش آموز و آموزگار،گیراتر باشد چه بسا بتواند از دانش آموزان،کنشگرانی پرانرژی نیز در این گستره پدید آورد. این کار البته دشواری های خود را دارد- به ویژه در شهرهای بزرگ- اما با نگرشی بلند مدت،سختی ها و هزینه های آن را می توان به جان خرید و ناچیز دانست. شاید وقت آن را رسیده باشد که بپذیریم دست یافتن به آموزش کارآمد و اثربخش،که می تواند نجات بخش آینده باشد،تنها با سخن گفتن به دست نمی آید و "هر که را طاووس خواهد،جور هندوستان کشد".  

http://www.armandaily.ir/?NPN_Id=727&pageno=5