خطرگاه ِمدرسه های فرسوده!


محمدرضا نیک نژاد،روزنامه ی شهروند،23 مهرماه 93 

"براثر ریزش سقف مخزن سیمانی آب مدرسه ابتدایی روستای 'برمک'، چهار دانش آموز مصدوم و به بیمارستان منتقل شدند. رییس شورای اسلامی بخش سعدآباد و عضو شورای اسلامی روستای برمک دراین خصوص گفت: تنها دبستان این روستا تخریبی و بسیار فرسوده است که امروز بر اثر تخریب سقف مخزن آب زمینی آن که خالی از آب بود 10 دانش آموز به داخل مخزن سقوط کردند و چهار نفر از این دانش آموزان به بیمارستان منتقل و مابقی سرپایی مداوا شدند. بارها وضعیت تخریبی و فرسودگی این مدرسه گزارش شده و از مسوولان خواستار رفع مشکل شده ایم اما تاکنون هیچ اقدامی دراین زمینه صورت نگرفته است. درسال گذشته نیز بلوکی از بالای دیوار این مدرسه روی یک دانش آموز دختر سقوط کرد و باعث شکستگی پایش شد. روستای برمک با 700 نفر جمعیت تنها همین دبستان را دارد که برای دختران و پسران به صورت مختلط فعالیت می کند".(رسانه ها)

در یکی از واپسین سخنان وزیر آموزش و پرورش شمار مدرسه های کشور 122 هزار برشمرده شده است. که به گفته ی ایشان بیش از شصت درصد آنها فرسوده و نا ایمن و بیش از سی درصد تخریبی هستند. این آمار نشان می دهد که از دوازده میلیون و شش صد هزار دانش آموز و یک میلیون فرهنگی بیش از هشت میلیون تن در آستانه ی خطر و بیش از چهار میلیون تن از آنها به شدت در خطر پیامدهای فرسودگی مدرسه های کشور قرار دارند! بی گمان آمار سرسام آور و نگران کننده است. سال هاست که کارشناسان آموزشی و عمرانی نسبت به پیامدهای خطرناک فرسودگی مدرسه ها هشدار می دهند و شوربختانه بی توجهی به این هشدارها، گاهی رخداهای تلخی را پدید آورده است که واپسین نمونه ی آن دبستان روستای برمک بود. گرفتاری مدرسه های فرسوده تنها گریبان گیر شهرهای کوچک و استان های محروم نیست، بلکه بافت های قدیمی شهرهای بزرگ و کلان شهرها نیز با آن دست به گریبانند و از آسیب های احتمالی آن در امان نمی باشند. اما چاره چیست؟ریشه ی بی توجهی کاربدستان آموزشی در کجاست؟ و آیا تاکنون کاری برای فرسوده زدایی از ساختمان مدرسه ها انجام پذیرفته یا می پذیرد؟ و ...

شمار دانش آموزان کشور در بیش از یک دهه گذشته از نوزده میلیون تن به دوازده میلیون و ششصد کاهش یافته است – یعنی نزدیک به یک سوم کاهش. اما نگارنده با بیش از بیست سال کار آموزشی هیچگاه شاهد کاهش دانش آموزان کلاس نبوده است. گویا یکی از راهکارهای کاربدستان آموزشی برای فرار از خطر نهفته در مدرسه های فرسوده،تعطیل نمودن آنها و افزودن دانش آموزان این مدرسه ها به دیگر مکان های آموزشی می باشد! بی گمان افزون بر این که این راهکار موقتی است،بر کیفیت آموزشی بسیار کارگر افتاده است. میانگین شمار دانش آموزان هر کلاس باید 20 تا 25 تن باشد و این در حالی است که در کلان شهری مانند تهران این میانگین از سی و پنج گذشته است- البته اگر از کلاس های شصت نفری پایه ی ششم در دوران حاجی بابایی چشم بپوشیم! پس بی گمان هیچ کارشنایی این راهکار را نخواهد پذیرفت. اما راه دیگر مبارزه با مدرسه های پر خطر یاری گرفتن از خیرین است. گرچه از آغاز دوران نوین آموزشی تاکنون خیرین مدرسه ساز در این کار ارزنده مایه گذاشته و بخشی از کمبودها را جبران نموده اند،اما حجم بالای مدرسه های فرسوده و شمارِ کم خیرین،آهنگ ساخت مدرسه های نو را کم کرده و بنابراین به تنهایی توان سامان دهی به وضعیت خطرناک مدرسه ها را ندارند. این انسان های بزرگ همه تلاش خویش را به کار می گیرند،اما در این راه نیازمند همراهی کاربدستان می باشند. با این رو چشم یاری خیرین به آموزش و پرورش است. اما وزارتخانه ای که نود و نه درصد بودجه اش برای پرداخت حقوق ناچیز فرهنگیان هزینه می شود و بیش از پنج هزار میلیارد تومان کسر بودجه دارد و در پایان هر سال بر حجم این کسر بودجه افزوده می شود،آیا توان درخور برای رویارویی با دشواری مدرسه های فرسوده را دارد!؟ در روزهای گذشته خبرهایی از تشکیل کارگروه هایی برای بررسی بودجه سال 94 شنیده شد. پس شاید زمان آن رسیده باشد که کاربدستان آموزشی با برآوردی شفاف هزینه تخریب و ایمن سازی مدرسه ها را به این کارگروه ها گزارش داده و با رایزنی با دولت و مجلس و با همکاری نهادهای فرادولتی،با ارائه طرحی کامل برای ساماندهی به وضعیت چنین مدرسه هایی گام بلندی بردارند و به یاری خیرین مدرسه ساز بشتابند. کاربدستان باید بدانند که شاید بتوان بر صدها گرفتاری آموزشی چشم پوشید و آن را به آیند واگذاشت،اما جان دانش آموزان و آموزگارانشان چیزی نیست که بتوان آن را نادیده گرفت.               

             http://shahrvand-newspaper.ir/?News_Id=9426

 

نظرات 0 + ارسال نظر
برای نمایش آواتار خود در این وبلاگ در سایت Gravatar.com ثبت نام کنید. (راهنما)
ایمیل شما بعد از ثبت نمایش داده نخواهد شد