ایدز و نگاه سرزنش آمیز جامعه!

محمدرضا نیک نژاد،ص آخرروزنامه ی شهروند،25 شهریور 93

"برای نام نویسی پسرم به دبستانی در غرب تهران رفتم. مدیر دبستان مانند کسی که گناهی نابخشودنی کرده است،مرا به اتاقی برد و مانند بازجویی کارکشته! پرسش هایش را آغاز نمود. علت مرگ همسر؟ گفتم سرطان. گفت از مرکز به ما گفته اند که همسرتان بر اثر بیماری ایدز فوت کرده است و شما و فرزندانتان نیز HIV مثبت هستید. سخنان مدیر بد جوری آزارم می داد و قلویم را می فشرد. هنوز هم به یاد آن روز که می افتم آشکارا رنگم می پرد و تنم می لرزد. نگاهش به کسی می مانست که یک جنایتکار مادر زاد را می نگرد و لحن سخنش کسی را به خاطر می آورد که پرده از رازی بزرگ و مگو برداشته است. گفتم من و پسر کوچکم دچار بیماری هستیم و پسر بزرگم که قرار است در دبستان شما درس بخواند،بیمار نیست. شوهرم در خارج از کشور بیمار شده بود و من را آلوده کرد و سپس پسر کوچکم نیز در دوران بارداریم درگیر ویروس شد. به هر روی پسرم از دبستان اجراج شد و تنها در زمان آزمون ها و آن هم با تدابیر امنیتی شدید به مدرسه می رفت".

این بخشی از سخنان مادری مبتلا به ایدز است که پس از رفتن به دادگاه توانست فرزند دومش را در دبستان نام نویسی کند و البته پس از مدت کوتاهی بر اثر فشار پدر و مادرهای دیگر برای همیشه از آموزش عمومی باز ماند. در نشستی با چندین تن از همکاران کنشگر صنفی،این داستان را باز گو کردم. یکی از نام آشنا ترین آنها مرا مورد پرسش قرار داد که خودت حاضری فرزندت را در کنار چنین بچه ای بنشانی؟ هنگامی که با پاسخ مثبت من روبرو شد،آن را نپذیرفت و با بهانه های گوناگون در رد پاسخم برآمد! شوربختانه چنین نگاهی هنوز هم پس از سال ها که شاهد پیشرفت در مهار ایدز و پیامدهای آن هستیم،همچنان ادامه دارد. اکنون می دانیم که مادر آلوده می تواند فرزند سالم به دنیا آورد،بیماران با مصرف یک قرص در روز می توانند عمر طبیعی و دراز داشته باشند،در ماه های نخست آلودگی با پیگیری های بهنگام می توان ویروس زدایی نمود،ویروس در هوای آزاد بسیار ناتوان است و در کمتر از چند دقیقه از بین می رود و .... با این رو نگاه همراه با نگرانی و برچسب جامعه نسبت به بیماران،از سویی حق انسانی این بیماران را زیر پا می گذارد و از دیگر سو آنها را وادار به پنهان کاری کرده و جامعه را بیش از پیش با خطر آلودگی بیشتر روبرو می سازد. سال هاست که در رسانه های گوناگون بارها گفته می شود که تنها راه آلودگی به ایدز،رفتارهای جنسی پر خطر، تزریق خون آلوده و از مادر باردار بیمار به کودک است،اما همچنان هراس عمومی از این بیماری،فراگیر و در حال گسترش است. تا هنگامی که نگاه جامعه نسبت به این بیماران،نگاهی همراه با گناه و سرزنش و برچسب است،نمی توان امیدی به ریشه کنی آن داشت و تنها راه دگرگونی این نگاه آموزش است. اما آیا دست اندرکاران آموزش جامعه – صدا و سیما،آموزش و پرورش،آموزش عالی و رسانه های نوشتاری و مجازی- در این زمینه درست رفتار می کنند؟ شوربختانه پاسخ منفی است!   

 http://shahrvand-newspaper.ir/?News_Id=6498