شبکه های اجتماعی،مفری در کلان شهر تهران

محمد روزبهانی،روزنامه صمت،12 شهریور 93

هر روز صبح که از خانه بیرون می آییم و  درسطح شهر ، مترو ، خیابان  یا پیاده رو از کنار هم رد می شویم ، با بی تفاوتی نگاهی به هم  میکنیم وبی توجه از کنار هم می گذریم.  این بخش تکراری زندگی ما در شهرهای بزرگ است. شاید در پس ذهن ما این افکار باشد که، چقدر تنهاییم. کسی را نداریم. کسی به ما توجهی نمی کند. هر کس به فکر خودش است. دنیای سختی است. اگر مشکلی داشته باشیم کسی کمک مان نمی کند  و ... ! آیا ما در یک کلان شهر مثل تهران واقعا تنهاییم؟ آیا کسی را نداریم؟ آیا همه به فکر خودشان هستند؟ آیا اگر مشکلی داشته باشیم کسی به ما کمک نمی کند ؟ واقعیت این است که هم می توان گفت بله و هم نه! اگر من به عنوان شهروندی که در یک کلان شهر زندگی می کنم بخواهم با شیوه های  رواوبط اجتماعی و میان فردی سنتی ،که در روستاها و شهرهای کوچک مرسوم است، زندگی کنم دچار بسیاری از این مشکلات و مسائل خواهم شد. آنگاه جوابم به همه ی سوالات بالا مثبت  است.  یعنی کسی هستم که تنهایم با هزار مشکل در یک شهر بی سر و ته! کسی به فکرم نیست! اما اگر  از زاویه دیگری به زندگی  در یک کلان شهر مانند تهران بنگرم جوابم به این سوالات منفی است. یعنی هم کسانی هستند که به من کمک کنند ، هم من تنها نیستم و کسانی هتسند که به فکر من باشند! سوال  اساسی این است : من باید چه نوع نگاه و روشی ا داشته باشم تا با آسیبها و مشکلات شهرهای بزرگ روبرو نشوم و بتوانم به راحتی به زندگیم ادامه  دهم؟ جواب این است، حضور در شبکه های روابط اجتماعی و میان فردی جدید که در شهرهای بزرگ شکل می گیرد و شهروندان می توانند برای ارتباط با دیگران وارد این شبکه ها شوند.  در دسترس ترین این شبکه های اجتماعی ،سمن ها هستند ، مانند  انجمن های صنفی،علمی،هنری،محیط زیستی ،اجتماعی و ...!

 در جهان جدید روابط  سنتی جای خود را به روابط مدرن  درون این شبکه های اجتماعی داده است. اگر من به عنوان  عضوی از جامعه ی جدید با تمام ویژگیهای اجتماعی و فرهنگی که دارد  بخواهم از  روش زندگی سنتی مربوط به جوامع کوچک پیروی کنم دچار تعارض و تضاد با دیگران خواهم شد.برای یک زندگی آرام و ساده در جهان امروز نباید انتظار داشت که مانند گذشته همان روابط نزدیک عاطفی و فامیلی بر قرار باشد.البته نه اینکه اینگونه روابط امروزه خوب نیست، بلکه به این دلیل که شرایط اجتماعی،اقتصادی زندگی در یک کلان شهر کاملا با شهرهای کوچک و روستا ها متفاوت و اجازه است. پس بهتر است  در نبود و یا کمبود  روابط خانوادگی مانند گذشته ،شهروندان به فکر  ایجاد شبکه های اجتماعی جدید برای ارتباط و حمایت از یکدیگر باشند.در یک کلان شهر هر کس با هر فکر و شیوه ی زندگی می تواند همفکران خودش را پیدا کند.شهرهای بزرگ از این نظر حتی برای روابط اجتماعی از شهرهای کوچک و روستا ها شرایط مناسبی دارند. یک فرد در یک روستا یا شهر کوچک اگر به موضوعی مانند محیط زیست یا موضوعی اقتصادی سیاسی و ورزشی علاقه مند باشد به ندرت می تواند فرد دیگری را پیدا کند تا در این مورد به گفتگو و تبادل نظر بپردازند. در جوامع کوچک روابط افراد غالبا بر اساس نسبت خانوادگی تعریف می شود. علاقه های مشترک خیلی در این روابط جایی ندارد. افراد یا باید در همان شبکه روابط خانوادگی قرار بگیرند یا بیرون از آن نمی توانند ارتباطی داشته باشند. اما بر عکس ارتباطات اجتماعی در شهرهای بزرگ بر اساس علاقه های فردی بسیار  گسترده است. مثلا در شهر تهران اگر شخصی بخواهد  با چند نفردر زمینه ی هنر عکاسی یا سینما گفتگو نماید و تبادل تجربه کند به راهی این امر صورت می پذیرد.می تواند عضو انجمن ها و کانون هایی شود که در زمینه عکاسی و سینما فعالیت دارند. بنابراین به نظر می رسد       ارتباطات اجتماعی و میان فردی در شهرهای بزرگ از بین نرفته ،بلکه دچار دگرگونی شده است.نوع روابط میان فردی و اجتماعی متفاوت شده است. لازم است کسی که در همچنین محیطی زندگی می کند بتواند خودش را با این محیط هماهنگ کند و الی اگر بخواهد از روابط اجتماعی مخصوص محیط های دیگر در یک محیط بزرگ و مدرن استفاده کند دچار تعارض خواهد شد. آن وقت است که فریادش بر آسمان می رود که اینجا همه غریبه هستند، کسی به فکر کسی نیست، همه تنهایند و ...!  به نظر می رسد ما به عنوان کسانی که در یک شهر بزرگ زندگی می کنیم نگاه مان را به روابط میان فردی اصلاح نماییم و با شرایط جدیدی که زندگی مان را رقم می زند همراه شویم. چرا که در غیر این صورت دچار تعارضات روانی اجتماعی بسیاری خواهیم شد که زندگی فردی  ، خانوادگی و اجتماعی ما ا با چلش روبرو خواهد گرد. اتفاقا زندگی در یک کلان شهر برای ایجاد روابط پایدار و مناسب فرصتهای بسیاری را در اختیار ما قرار داده است، کافی  است به گونه ای دیگر به آن نگاه کنیم.

http://roozbahany.blogsky.com/